Floran Jonker is jeugdhulpverlener bij gro-up Door haar ervaringen en inzichten deelt ze hoe elk kind uniek is en hoe ze vanuit gro-up jeugdhulp maatwerk biedt in begeleiding, zowel op school als thuis.
Van sales naar zorg
Een ‘neurodivers’ brein hebben de kinderen die jeugdhulpverlener Floran begeleidt. Het woord stoornis hoor je haar niet snel zeggen. ‘Kinderen met bijvoorbeeld ADHD of autisme hebben vaak uitdagingen, maar zij hoeven dat helemaal niet als storend te ervaren.’
Het waren de targets die haar deden beseffen dat ze niet op haar plek zat. Vijf jaar geleden maakte Floran de overstap van een salesgerichte baan naar jeugdhulp. ‘Ik ben een mensenmens en wilde anderen in hun kracht zetten’, vertelt ze over haar motivatie. ‘Nu werk ik dag in dag uit met pure, eerlijke kinderen. Daar word ik heel gelukkig van.’
Elk kind is uniek, dus ook elke aanpak
Puur en eerlijk zijn ze misschien allemaal, toch zijn ze allemaal anders. ‘Kinderen met een neurodivers brein hebben net zoals kinderen met een neurotypisch brein allen hun eigen persoonlijke uitdagingen. Maar vaak zijn ze prikkelgevoelig en verwerken ze informatie op een andere manier. Dat kan problemen geven in de sociale interactie. Tegelijkertijd zijn deze kinderen vaak energiek, slim en zijn het creatieve denkers.’
In andere gevallen komen de uitdagingen volgens Floran voort uit iets wat eerder in het leven is gebeurd. ‘Die kinderen ondervinden last van een trauma dat ze op jonge leeftijd hebben opgelopen. De frustratie en onmacht die daaruit ontstaat, uit zich per kind anders. En ook de plek verschilt. Sommige kinderen ondervinden thuis de meeste last, andere kinderen op school of in andere sociale situaties. Het zijn vaak ouders of huisartsen die bij ons aan de bel trekken, maar we werken ook nauw samen met scholen.’
De aanpak, en waar die moet plaatsvinden, verschilt volgens Floran ook per casus. Daarom is het zo fijn dat ze haar begeleiding op verschillende plekken en op verschillende manieren aanbiedt. ‘Soms is het puur op school waar het kind vastloopt. Dan ga ik daarheen en ga ik naast het kind staan. Ik neem hen serieus. Bijzonder gedrag ontstaat vanuit een behoefte. Een kind heeft vaak nog niet de vaardigheden om die behoefte op een andere manier kenbaar te maken. Door te observeren en te luisteren, probeer ik erachter te komen wat die behoefte is. Soms zit hem dat in de dynamiek of wisselwerking met de leerkracht en kunnen kleine aanpassingen al een groot verschil maken. Het kan ook zijn dat de onderwijsvorm niet passend is bij de specifieke leerbehoeften van het kind.’
‘Een kind kan zich pas ontwikkelen als het zich begrepen voelt.’
Samenwerken met ouders
Andere keren is het juist de thuissituatie waar de grootste uitdagingen liggen. Dan probeert Floran er voor het kind en de ouders te zijn, en dat is lang niet altijd makkelijk. ‘Ouders moeten soms zelf door een proces heen om te kunnen accepteren dat hun kind zich op een manier ontwikkelt die afwijkt van de norm.’
Terwijl ouders zich soms flinke zorgen maken, moet Floran hun vertrouwen zien te winnen. ‘Het belangrijkste is dat ik doe wat ik zeg, en zeg wat ik doe. Ouders verwachten soms dat ik een magisch trucje ken waardoor de problemen ineens verholpen zijn, maar die verwachting help ik zo snel mogelijk de wereld uit. We kijken samen wat er nodig is en dan werken we stap voor stap, positief en doelgericht naar de verandering toe. Dat vergt soms een lange adem en inspanning van ouders.’
Zo’n proces heeft tijd nodig en ook dan lukt het niet altijd, vertelt Floran heel eerlijk. ‘De uitdagingen liggen vaak niet alleen bij het kind. Ouders spelen soms met hun eigen problematiek.’
Overwinnen van culturele en persoonlijke barrières
Er zijn volgens Floran allerlei factoren die het acceptatieproces van ouders kunnen bemoeilijken. ‘Cultuur speelt ook een grote rol, bijvoorbeeld. Onlangs kwam ik in contact met een jongen wiens ouders vanuit hun cultuur en opvoeding hebben geleerd dat ‘anders’ zijn betekent dat je niet mee mag doen in de maatschappij. Het lukte me daarom maar niet om hen te overtuigen van een andere benadering.
Door begrip te tonen en erkenning te geven aan hun gevoel, is het de ouders toch gelukt om stap voor stap aan te sluiten bij de behoeften en innerlijke wereld van hun kind. Als een kind zich steeds fijner en beter begrepen gaat voelen, gaat bij de ouders op een gegeven moment de knop om. Dat is heel mooi om te zien, daar doe ik het voor.